Wirtualny świat

Dzisiejszy post postanowiłam napisać w wersji opowiadania, ponieważ bardzo zainspirowało mnie do tego otoczenie oraz ludzie. A będzie ono dotyczyło technologii i jej złego wpływu na ludzi. Zatem, jeśli jesteście ciekawi to serdecznie zapraszam.

Krótko o bohaterach:
Alisa to szesnastolatka o bujnych kasztanowych włosach i niezwykle delikatnej urodzie. Przez większość osób lubiana i szanowana. Jest ona także utalentowana - potrafi zagrać przepiękne utwory na gitarze. Niestety w ostatnim czasie zaczęła znikać. Żyć swoim światem. Wirtualnym światem.
Symbolika: uzależnienie, brak chęci przyjęcia pomocy, bagatelizowanie problemu.

Feliks to najlepszy przyjaciel Alisy, który zauważył, że dziewczyna totalnie się zatraca i przestaje kontaktować z teraźniejszością. Próbuje na wszelkie sposoby oderwać ją od telefonu. Czy uda mu się to? Musicie przekonać się sami.
Symbolika: chęć niesienia pomocy, zauważenie problemu, poddanie się.

Stanęłam przed lustrem z grymasem na twarzy. Zaczęłam się uważnie przyglądać swojemu odbiciu. W niebieskim nie jest mi do twarzy - pomyślałam. Otworzyłam szafę, w której wisiały przeróżne ubrania. Każde w innym kolorze. Mój wybór padł na liliowy golfik i wąskie, czarne spodnie. Zrzuciłam z siebie niebieską sukienkę i oparłam na fotel. Po co ja tam w ogóle idę? - burknęłam do siebie niezadowolona.

~ ~ ~

Lokal okazał się zwykłą karczmą. Na zewnątrz widać było wiele kwiatów i drewnianych ławek - niektóre z nich lekko wyjedzone przez korniki. W środku także bez rewelacji. Kilka stolików przykrytych kwiecistymi obrusami i krzesła ustawione w szachownicy. W oddali zauważyłam Feliksa siedzącego na końcu lokalu. Ubrany był w elegancką koszulę i krawat. Mam nadzieję, że nie uważa tego za randkę - pomyślałam i usiadłam naprzeciw niego.
- Ten wystrój to totalna porażka. Czy ludzie są ślepi projektując takie lokale? Teraz modny jest modernizm. Duże, szklane okna, jednolite kolory i minimalizm - powiedziałam do niego bez żadnego pohamowania.
- Mnie się tutaj podoba. Jest tak klimatycznie i... Co ty wyprawiasz? - spojrzał na mnie i szeroko otworzył oczy.
W rękach trzymałam swój telefon i szukałam jakiegoś ładnego miejsca w tym niezbyt urokliwym lokalu. Koniecznie musiałam zrobić zdjęcie, a skoro jeszcze nie zamówiliśmy jedzenia to czymś się zająć musiałam.
- Muszę coś wstawić na Instagrama oraz Snapchata. Dawno nic nie dodawałam, a moi fani czekają - odpowiedziałam pewnym siebie głosem.
Feliks nagle posmutniał i opuścił wzrok. Po chwili podeszła do nas kelnerka i zamówiliśmy sałatkę po wiejsku (cokolwiek to oznaczało) oraz sok pomarańczowy. Przez cały czas oczekiwania Feliks wyglądał przez okno i nie odezwał się ani jednym słowem. Ja natomiast przeglądałam swoje wszystkie social-media. Muszę przyznać, że sałatkę podano nam naprawdę elegancko. Kusiło mnie, żeby zrobić jej zdjęcie i tak też uczyniłam. Nagle usłyszałam trzaśnięcie drzwiami. Po chwili zdałam sobie sprawę, że nie ma Feliksa, a na stole leżały pieniądze. Zjadłam w spokoju swoją porcję i ruszyłam w stronę drzwi...

Od spotkania minęło kilka dni, a Feliks nie napisał żadnej wiadomości. Zamiast tego postanowił do mnie przyjść. Nie rozumiem tylko po co. Przecież od tego są telefony. Wpuściłam go do mieszkania, choć nie za bardzo chciałam. Miałam do przejścia ciężki poziom w grze na telefon.
Na początku oboje byliśmy lekko spięci. Feliks zaczął rozglądać się po pokoju, a ja stwierdziłam, że to dobry pomysł na przejście poziomu. Muszę przyznać, że dawno nie miałam tak ciężkiej gry. Parę razy byłam blisko wygranej, ale zawsze ktoś mnie zestrzeliwał i musiałam zaczynać wszystko od nowa.
- Może zagrasz na gitarze? - zapytał się Feliks.
- Tak, tak za chwilę. Tylko dokończę... - odpowiedziałam zbyt przejęta grą.
W końcu udało mi się. Wygrałam. Ale gdy się obejrzałam to jego już nie było. Nie ukrywam, słyszałam jak ktoś do mnie mówił, ale byłam zbyt zajęta, żeby rozmawiać. Ten człowiek nie ma żadnej empatii. A może to ja po prostu przesadzam? - przeszło mi przez głowę i za chwilę poczułam wyrzuty sumienia. Muszę go koniecznie przeprosić, ale to jutro w szkole.

~ ~ ~

Przez cały dzień nie udało mi się porozmawiać z Feliksem. Za każdym razem, gdy go widziałam to chował wzrok i uciekał, gdzieś w tłumie uczniów. Pisałam do niego także wiele wiadomości i żadnego odzewu. Zachowywał się jak dziecko. Żenada.

~ ~ ~

Parę tygodni później przeszłam całą grę i zaczęła mi doskwierać nuda. Zatęskniłam za Feliksem. Nie odezwał się do mnie do dziś dnia, a w szkole wciąż mnie unikał. Może tak miało być - pomyślałam. Podeszłam do szkolnej szafki, a gdy ją otworzyłam wypadła karteczka. Do oczu napłynęły mi łzy. Dopiero teraz zrozumiałam, co zrobiłam. Było już za późno na naprawę. Wybiegłam z płaczem ze szkoły zostawiając za sobą kartkę z napisem:

Nawet nie zauważysz, kiedy odejdę... - Feliks

*Zdjęcia autorskie*

Podobało Wam się opowiadanie? Co myślicie o uzależnieniu przez technologię? Macie w pobliżu taką osobę? A może sami jesteście uzależnieni?

Pamiętajcie, nie warto bagatelizować problemu uzależnienia, bo potem może być za późno i stracicie wszystkich, którzy chcieli Wam pomóc.

Trzymajcie się ciepło,

Adrasteja