Jesteśmy sobie RÓWNI

Opowiem Wam dziś historię, która wydarzyła się w ubiegły weekend, kiedy byłam na wsi u mojego chłopaka. Minęły od tego dwa dni, a ja wciąż nie mogę się otrząsnąć. Stwierdziłam, że jest to idealny temat na bloga, aby pokazać Wam jakimi ludźmi jesteśmy i/albo z jakimi ludźmi mamy do czynienia, bo znieczulica niektórych z Nas nie zna granic.

Dlatego, jeśli poczujecie się urażeni, nie życzycie sobie niecenzuralnych słów albo jesteście wrażliwi i macie zbyt bujną wyobraźnię to NIE CZYTAJCIE tego. Zależy mi w tym momencie na prawdziwych czytelnikach, którzy mają coś konkretnego do powiedzenia w danej kwestii. Dlatego osoby zainteresowane tą historią - ZAPRASZAM.

A było to w niedziele, około godziny siedemnastej. Doskwierał niesamowity skwar. Byliśmy zmęczeni i spoceni. Właśnie wracaliśmy samochodem z nad jeziora. Nieopodal domu mojego chłopaka znaleźliśmy go. Leżał bez ruchu na piaszczystej drodze z rowerem u boku. Pod jego głową znajdowało się coś czerwonego. Głęboka, wyrazista czerwień. Kałuża krwi! W pierwszym momencie pomyślałam: "Kurwa, on nie żyje!". Z szokiem patrzyłam zza szyby samochodu. Jako pierwszy zareagował Patryk. Wysiadł z auta i zaczął szturchać w ramię tego człowieka. Podniósł głowę. Wymamrotał parę niesłyszalnych słów. Poczułam delikatną ulgę do czasu, gdy nie wstał na nogi. Swoją niebieską koszulkę miał całą we krwi. Na rękach również znajdowały się spore jej ilości, lecz zaschnięte. Miał rozcięty łuk brwiowy, z którego jeszcze sączyła się krew. "Jak długo ten człowiek tam leżał?". 

W końcu także wyszłam z samochodu. Chcieliśmy wezwać pogotowie, lecz upierał się, że jego dom jest niedaleko i sam da sobie radę. Nie mogliśmy go tak zostawić. Musieliśmy mieć gwarancję, że wszystko z nim w porządku. Obmył się wodą i otarł chusteczkami zakrwawioną ranę. Powoli przestało z niej lecieć. Na szczęście. Podniosłam rower, a Patryk objął  człowieka w pasie i zaczęliśmy kierować się w kierunku jego domu upewniając się, że ktoś tam na niego na pewno czeka. Szliśmy drogą przy ulicy. Jechało wiele aut. Każdy spoglądał w naszą stronę. A wiecie ile się zatrzymało? Tylko JEDNO! Dwóch panów z połowę drogi jechało na wstecznym tylko po to, aby zapytać czy wszystko w porządku i w niczym nie pomóc. Tylko oni zareagowali. Jedyni.

W końcu po paru przerwach po drodze, doszliśmy do jego domu. Reakcja żony zostawiała wiele do życzenia. Ale nie to było najważniejsze. Teraz liczyło się tylko i wyłącznie jego bezpieczeństwo oraz zdrowie. Przed pożegnaniem cały czas nam dziękował. Dziękował, że zareagowaliśmy i wciąż przy nim byliśmy. Mówił to ze łzami w oczach. Jego łzy to była nasza nagroda. Czuję dumę. Niesamowitą dumę, że pomogłam człowiekowi.

W momencie, gdy go zobaczyłam to wiedziałam, że trzeba mu pomóc i nie obchodziło mnie to, że dawało od niego alkoholem. Każdy człowiek zasługuje na ratunek. Na naszą pomoc. Jesteśmy sobie równi. A ten człowiek? Leżał tam dobre paręnaście, a nawet może kilkadziesiąt minut. Nikt mu nie pomógł. Wszędzie były domy. Chodzili ludzie. Jeździły samochody. Zareagowaliśmy tylko my. Ludzie to co raz większe skurwysyny. Sami oczekujemy pomocy, a jej nie dajemy. Dlaczego myślimy tylko o swojej dupie? Czasami brak słów na niektóre zachowania...

*Źródło zdjęć: Google Grafika*

A Wy jak zareagowalibyście? Mieliście kiedyś podobną sytuację? Co sądzicie o ludziach, którzy udają, że nic nie widzą i przechodzą obojętnie?

Trwa jeszcze "Lipiec z Adrasteją". Posty w każdy WTOREK oraz PIĄTEK!