Marzenie małej dziewczynki

W dość dużym mieście żyła sobie pewna dziewczynka. Nie chcę Wam na razie zdradzać jej imienia, więc nazwiemy ją Kornelia. Czemu akurat tak? W sumie sama nie wiem, może dlatego, że za dzieciaka uwielbiałam to imię, dopóki nie pokochałam swojego (to brzmi dość egoistycznie).

A zatem mamy Kornelie i pewne miasto. Brakuje Nam jakiegoś motywu przewodniego. Wybór mój padł na marzenie. Może to się wydawać dość oklepany temat. Często poruszany na moim blogu, ale już od pół roku chciałam opowiedzieć Wam tę historię. Jesteście ciekawi opowieści o Kornelii? To zapraszam do dalszej części tego posta!

Pewnego razu Kornelia udając się na spacer ze swoim psem zaczęła spostrzegać rzeczy, których kiedyś nie była świadoma. Miała już swoje naście lat i powoli rozumiała pewne kwestie. Ciekawa świata zaczęła przyglądać się naturze i ludziom. Dziwiła się niektórym zachowaniom. Najbardziej nie mogła jednak zrozumieć, gdy parę metrów przed nią zauważyła samotnego pieska. Rozglądając się po okolicy uświadomiła sobie, że nigdzie nie widzi jego właściciela. Podchodząc bliżej do psa widziała, że jest przestraszony. A jakie jej zdziwienie było, gdy nie zauważyła obroży na jego szyi! Pobiegła w pośpiechu do domu. Zaczęła szperać po lodówce i wyjęła kawałek kiełbasy. Udała się z powrotem na dwór, lecz go już nie było. A tak bardzo chciała mu pomóc, nakarmić i dać choć trochę otuchy.

Z czasem puste miejsce na górce niedaleko domu przestało być zwykłe. Chodząc tą trasą przypominała sobie o biednym, zagubionym piesku. Wyobrażała sobie, że na pustym polu jest schronisko. Marzyła o tym. Chciała by każdy zagubiony pies miał schronienie, a wkrótce odnalazł dom.

Jednak z czasem marzenie przestało być realne. Na pustym polu pojawił się parking. Bezdomnych psów było, co raz więcej. A wizja założenia schroniska wcale nie minęła. Wierzyła w to, że kiedyś powstanie bezpieczne dla nich schronienie. Wierzę do dziś. Tą dziewczynką jestem JA.

A Wy jakie mieliście marzenia będąc dziećmi? Podobał Wam się taki post w postaci opowiadania?

Koniecznie napiszcie w komentarzu!