WIĘZIEŃ LABIRYNTU: LEK NA ŚMIERĆ - recenzja filmu

"Więzień Labiryntu: Lek na śmierć" - to finał spektakularnej trylogii o "Więźniu Labiryntu". Thomas staje na czele grupy zbiegłych Streferów, którzy wyruszają z ostateczną misją. Jeśli chcą ocalić swych przyjaciół, muszą wkraść się do legendarnego Ostatniego Miasta - kontrolowanego przez DRESZCZ, który kryje w sobie najniebezpieczniejszą z dotychczasowych pułapek. Ci, którzy wyjdą z niej żywi, poznają odpowiedzi na pytania, które Streferzy zadają sobie od chwili, gdy po raz pierwszy znaleźli się w labiryncie.

W skrócie - Thomas wyrusza na misję w celu znalezienia lekarstwa zwalczającego śmiertelną chorobę.

Gatunek: Akcja, Science-Fiction, Thriller
Czas: 142 minuty

Zacznijmy od tego, że moją uwagę przykuły dłuższe włosy u niektórych bohaterów. Gdyby nie to, że byłam na maratonie to raczej nie zauważyłabym tej drobnej różnicy. Myślałam, że jest to nieuwaga reżysera. Jednak po paru minutach oglądania premierowej części zdałam sobie sprawę, że wszystko jest w porządku, ponieważ Thomas wraz ze swoimi przyjaciółmi po miesiącach planowania, postanawiają dopiero odbić Minho oraz pozostałych Streferów. Jednak ani na chwilę nie zapomnieli o swoich ludziach i przez cały czas mieli na uwadze poczynania DRESZCZ-u.

W tej części nie można było narzekać na brak akcji z wyjątkiem końcówki, gdzie przez swoje przeciągane sceny zaczęła się robić męcząca. W każdym bądź razie większość filmu była oparta na strzelaninach, niecnych planach oraz zdobywaniu sprawiedliwości, której tak bardzo pragnęli bohaterowie.

Oprócz tego nie mogło się obyć bez kilku dosyć strasznych (jak dla mnie) momentów. Podczas jednego z nich o mało nie dostałam zawału wraz z przyjaciółką, choć tak naprawdę nic przerażającego w tym nie było.

Teresa była znienawidzoną dla mnie osobą już od pierwszej części tej trylogii. Totalnie mi nie podpadało jej zachowanie oraz charakter. Wiedziałam, że będą z nią same kłopoty i jak widać nie myliłam się, ponieważ w drugiej części dochodzi przez nią do zdrady. Zatem tym bardziej nie polubiłyśmy się w finale, gdzie w małym stopniu dopadały ją wyrzuty sumienia. Życzyłam jej jak najgorzej by móc w końcu na nią nie patrzeć.

Tak jak w przypadku poprzednich części, swoje życie straciło wiele istnień, nie tylko zarażone osoby. Niestety ofiary znalazły się nawet wśród głównych bohaterów, a nad jednym ubolewam do dziś dnia, chociaż minął już tydzień od premiery.

Podsumowując, jestem wielką fanką tej trylogii i wymagałam od reżyserów naprawdę wiele, zwłaszcza, że jest to finał. Czy się zawiodłam? Nie, ale nie mogę powiedzieć, że był jakiś super. Dużo się działo, były niespodziewane zwroty akcji i zakończyło się w miarę szczęśliwie. Chociaż czegoś mi w tym wszystkim brakowało, takiego niesamowitego elementu zaskoczenia. Trzeba jednak pamiętać, że film powstał na podstawie książki, więc o zakończeniu nie decydował reżyser. Choć słyszałam, że jest wiele różnić między nimi, które zostały naprostowane w trzeciej części. Teraz pozostaję mi przeczytać książki, a Wam pójść do kina, aby wyrazić swoją własną opinię.

Lubicie tę trylogię? Byliście na najnowszej części w kinie? Co o niej myślicie? Koniecznie dajcie znać w komentarzach!

Zapraszam Was kochani na mojego Instagrama, gdzie możecie mnie poznać od tej prywatnej strony.

Dziękuję wszystkim za miłe słowa pod ostatnim postem. Przy Was nie można mieć kompleksów. Jesteście najlepsi!

Trzymajcie się ciepło,

Wasza Adrasteja