W DRODZE PO MARZENIA

Siedzę w pociągu. Jest sobota. Godzina 18.53. Wracam do domu, do Gdyni. Jestem szczęśliwa, ale jednocześnie coś mnie niszczy od środka. Chcę mi się płakać. Sama nie wiem, co za emocje mną targają. Czuję się jak we śnie, choć wiem, że w nim nie jestem. Za 3,5 godziny będę w domu. Uwielbiam swoje miasto, swoją rodzinę, ciepłe łóżeczko, ale w tym momencie chciałabym być tylko przy Nim. Znaleźć się znów w jego ramionach. Poczuć od niego ciepło. Poczuć się bezpiecznie. 

Kiedyś powiedziałabym, że 8,5 godziny spotkania to dość długo. Niestety nie w tym przypadku.  Po ponad dwóch latach znajomości w końcu uwierzyłam, że mogę się spotkać z moim przyjacielem. Zebrałam pieniądze, mama mi zaufała i zgodziła się na wyjazd. Kiedyś powiedziałabym, że 340 km to dużo, ale teraz? Wiem, że to jest nic. Wiem, że jak się coś chcę to naprawdę jest się w stanie to zrobić. Więc jeśli macie okazje spotkać się z przyjacielem, który mieszka daleko to nie wahajcie się. Nie żałuję ani złotówki, którą wydałam na bilet. Nie żałuję również około 4 godzin spędzonych w pociągu w jedną stronę. Każda sekunda z nim była cenna. Cieszę się, że mimo wszystko mam kogoś takiego, choć niestety tak daleko.

Moja podróż zaczęła się o 7.13. Właśnie o tej godzinie żegnałam się z Gdynią by móc przywitać za ponad trzy godziny Poznań. Nie miałam ustalone konkretnie jak spędzę czas w pociągu, jednak na towarzystwo nie mogłam narzekać. Poznałam dwóch przemiłych mężczyzn: Dominika (26 l.) i Krzysia (28 l.). Dzięki nim moja podróż nie była nudna, a wręcz cały czas się śmiałam, a rozmów nie było końca. Choć szczerze mówiąc potem zaczęli być dość męczący. 

Punktualnie o 10.27 zawitałam w Poznaniu, gdzie czekał na mnie On. Podeszłam do Niego z uśmiechem na twarzy i mocno przytuliłam. Staliśmy tak bez ruchu kilka minut. Nie mogłam w to uwierzyć. Nareszcie się spotkaliśmy.

Cały dzień wspominam bardzo dobrze. Zwiedzaliśmy Poznań, który szczerze mówiąc przypominał mi trochę Gdańsk (mówi Wam to dziewczyna z Trójmiasta haha). Przechadzaliśmy się parkami i cały czas rozmawialiśmy. Byłam szczęśliwa. Po południu udaliśmy się na wyczekiwaną premierę:"Wierna". Szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś lepszego. Oprócz tego, że film kompletnie NIE zgadzał się z książką, to w pewnym momencie zaczynał po prostu nudzić. Mogli o wiele bardziej się postarać. Po filmie poszliśmy na obiad. Jak to typowo bywa poszliśmy do McDonalda.

Czas minął bardzo szybko i zanim się obejrzeliśmy było już po 18. Znaleźliśmy peron, z którego miałam odjeżdżać i mocno się do siebie przytuliliśmy. Chciało mi się płakać. Wciąż mi się chcę. Jednak musiałam być dobrej myśli, że w przyszłym miesiącu również się spotkamy. Znów staliśmy tak kilka minut bez ruchu. Czułam jak mocno mnie obejmuje. Jemu również było przykro. Wiedziałam, że pożegnanie będzie ciężkie. Ale tak to już w życiu bywa. Teraz w spokoju jadę do Gdyni, gdzie brat o 22.13 będzie na mnie czekał na peronie...

TAKIM O TO SPOSOBEM PRZEŻYLIŚMY SWOJE PIERWSZE SPOTKANIE.
12 MARCA 2016