Szczerze mówiąc nie spodziewałam się tego, że będę opisywać drugi koncert Justina Biebera w Polsce. Czemu? Około rok czasu wiedziałam, że nie jadę. Natomiast 5 dni przed koncertem wszystko się zmieniło. Mama zwiększyła debet, a ja miałam ogarnąć kupno biletów, dojazd i osobę, z którą będę jechać (wybór padł na mojego chłopaka). Bilety na koncert jak wiadomo kupiliśmy drożej, bo nikt nie sprzedawał po normalnej cenie. Bilety na transport również okazały się problemem - nie było miejsc oraz ceny niektórych przejazdów wynosiły po ponad 100 zł na osobę. Jednak cała niedziela spędzona przed komputerem opłaciła się. Dojazd załatwiony, a bilety na koncert przyszły już we wtorek. Kiedy otworzyłam obie przesyłki i zobaczyłam zawartość, zaczęłam płakać. Nie mogłam uwierzyć w to, że znowu go zobaczę.
Swoją podróż zaczęliśmy 10 listopada o 22.59. Przejechanie ponad 600 km wcale nie było takie ciężkie jak myślałam. Gorszym problemem okazał się SEN. Spanie w pociągu nie jest niemożliwe, lecz był to nie lada wyczyn. A coś spać musieliśmy, aby następnego dnia utrzymać się na nogach, a przede wszystkim na koncercie.
Do Krakowa przybyliśmy o 8.10. Udaliśmy się na rynek i Wawel - w skrócie trochę pozwiedzaliśmy. Potem odezwały się nasze brzuchy, więc ruszyliśmy w poszukiwanie jakiejś czynnej pizzerii. Przypominam, że był to 11 listopada, więc prawie wszystkie sklepy czy restauracje były po prostu zamknięte. Po skonsumowaniu pizzy, która była taka 6/10 mogliśmy już w spokoju pójść pod arenę. Trochę się pokręciliśmy, przywitaliśmy z kilkoma osobami i usiedliśmy w poczekalni, bo na dworze było dosyć chłodnawo. Po 15 stwierdziliśmy, że czas stanąć w kolejce, która z każdą minutą zwiększała się o dodatkowe osoby.
Czekanie było dosyć męczące. Wpuszczać mieli zacząć dopiero o 18.45. Jednak nie byłam sama, a oprócz tego miałam jedzenie, które również pozwoliło mi przetrwać. W końcu po trzygodzinnym czekaniu i straceniu czucia w stopach i kolanach zaczęli wpuszczać (naprawdę podziwiam osoby, które w kolejce stały od 7). Na arenę weszliśmy około 19.45. Zdążyliśmy wysłuchać jednego support'a, zanieść kurtki do szatni i zająć miejsce na płycie. O godzinie ok. 20.30 koncert ROZPOCZĄŁ SIĘ.
Na początku kompletnie do mnie nie docierało, co się dzieję. Przez pierwsze dwie piosenki miałam uczucie, że po prostu oglądam jakiś film, a jego tutaj tak naprawdę nie ma. Kiedy rozbrzmiała melodia piosenki "I'll show you" dopiero wtedy odważyłam się wyciągnąć telefon i cokolwiek nagrać. Pierwsza połowa koncertu zleciała jak z płatka. Druga natomiast była przecudowna. Justin z nami rozmawiał, uśmiechał się, żartował. Mogliśmy nawet zadawać mu pytania. Kiedy z nim rozmawialiśmy nikt się nie darł, co tworzyło taką cudowną atmosferę.
Na koncercie bawiłam się doskonale. Cały czas śpiewałam i płakałam. Byłam taka szczęśliwa. Nagrałam tylko trzy piosenki: "I'll show you", "Company" i "Let me love you". Kompletnie nie rozumiem osób, które nagrywały cały koncert i które przez to traciły jakąkolwiek zabawę i satysfakcję bycia tam.
Oprócz tego na koncert było przygotowane kilka akcji. Na "Life is worth to living" każdy miał ułożyć z dłoni serce. Na "What do you mean" każdy miał wyciągnąć glowsticka i machać nim. Po piosence "Sorry" mieliśmy klaskać zamiast krzyczeć, lecz to zrobiliśmy po "Love yourself". Na "Purpose" każdy miał wyciągnąć kartkę z napisem My purpose is...(i dopisany każdego cel, po angielsku). Akcje prawie wszystkie się udały, oprócz glowsticków, bo ich nie było zbyt wiele jak na arenę.
*jedno zdjęcie własne, reszta pochodzi z internetu i od moich znajomych*
Koncert trwał dwie godziny, a zleciał oczywiście bardzo szybko. Po zakończonym występie marzyłam jedynie o ciepłym łóżku, lecz na to musiałam trochę poczekać, ponieważ czekało nas jeszcze 11 godzin podróży do domu.
Takim o to sposobem zobaczyłam DRUGI RAZ w życiu JUSTINA BIEBERA.
Do końca moich dni będę wdzięczna mamie, że pomogła mi spełnić moje marzenie i sprawiła, że na mojej twarzy namalował się uśmiech.
Ktoś był może na koncercie Justina w Krakowie? Jak Wasze wrażenia?
Byliście na koncercie Waszych ulubionych artystów?
24 listopada czeka mnie jeszcze koncert Bastille, więc czekajcie cierpliwie na kolejną koncertową notkę!
